Grindjet e vazhdueshme televizive mbi çdo çështje përfaqësojnë ende rastin për të shfaqur mungesën e madhe të respektit të ndërsjellë. Nuk habitemi shumë nëse marrim parasysh hapësirën e vogël që, në programimin edukativ, i lihet aftësisë për të respektuar njerëzit dhe gjërat.
Respekto!
Ky imperativ kategorik ndesh një nga urgjencat negative që duket se karakterizon bashkëjetesën tonë. Ndërsa shumëkush merr zjarr duke nxjerrë në pah problemin e bimëve dhe kafshëve, duke mbrojtur faunën dhe florën e çmuar, nuk bëhet sa duhet për të përçuar pasurinë kulturore që përmbahet në respektin e duhur ndaj ideve të të tjerëve dhe gjësë publike.
Nëse të gjitha problemet që prekin mjedisin ku jetojmë janë të rëndësishme, po aq të rëndësishme janë edhe marrëdhëniet ndërpersonale, të cilat japin pulsin e rritjes së bashkëjetesës civile. Jemi të zhytur në një sistem demokratik ku secilit duhet t’i jepet hapësirë për të çliruar potencialet personale, por, në fakt, vazhdojmë të nënvlerësojmë kontributin që secili prej nesh, me pasurinë e identitetit të tij personal, mund t’i vërë në dispozicion të gjithëve.
Problemi është shumë kompleks: prek kryesisht ato institucione që kanë detyrën e pazëvendësueshme për të ndikuar në procesin e formimit të personalitetit tonë.
Shkolla, familja, famullia, kampionët e sportit, përfaqësuesit politikë dhe të gjitha realitetet e tjera ku njerëzit takohen për të planifikuar, për të identifikuar pikarritjet, për të zhvilluar metodologji, nuk mund të mos marrin parasysh ndikimin e madh, vlerën e madhe të respektit i cili nënkupton përulësi, tolerancë, takim, hapje, vullnet të mirë, altruizëm, tendosje ndaj së mirës së përbashkët.
Nëse i heqim këto perla të çmuara nga stilizimi që çdo shoqëri zgjedh për të nxjerrë në pah identitetin e vet, do të lëmë hapësira të zbrazëta ku do të materializohen lehtësisht indiferenca, vrazhdësia, konformizmi, tendenca për të mbijetuar, pasiguria dhe të gjitha hijet e tjera të cilat do të kërcejnë me përqeshje dhe të ngopura nga zbrazëtia ekzistenciale që janë në gjendje të evokojnë.
Prandaj, respekti mbetet qëndrimi i domosdoshëm për të përvetësuar përmbajtjen e çdo projekti që synon lartësimin shpirtëror të shpirtit njerëzor. Ligjshmëria, mundësitë e barabarta, përballja politike, momentet propozuese të çdo diversiteti, e gjejnë realizimin e tyre të plotë në artin e respektimit të ekuilibrave të duhur. Grindjet e vazhdueshme televizive mbi çdo çështje përfaqësojnë ende rastin për të shfaqur mungesën e madhe të respektit të ndërsjellë. Nuk habitemi shumë nëse marrim parasysh hapësirën e vogël që, në programimin edukativ, i lihet aftësisë për të respektuar njerëzit dhe gjërat.
Nëse gjëja publike nuk respektohet në mënyrë të përshtatshme, nëse nevojat e të dobëtëve mbeten rregullisht pa përgjigje, nëse mund të dezertojmë lirisht për të datuar fillimin e jetës njerëzore dhe për t’i atribuuar kësaj, që nga momenti i parë, dinjitetin e një personi, nëse mund t’i përshëndesim me një buzagaz të lehtë mëshire katolikët që ngulmojnë për të mos e çmuar vezën e sapongjizur një qenie njerëzore, do të thotë se diçka nuk funksionon, do të thotë se projektet e ndryshme edukative nuk janë në gjendje të përfaqësojnë terapinë e duhur.
Respekti paraprin dhe shoqëron lirinë: pa respekt, liria mund të valëvitë vetëm flamurin e bardhë të dorëzimit, të përkuljes, të sprapsjes. Liria është burim jete për shumicën, por është burim jete kryesisht për pakicat. Liria është në një marrëdhënie të vazhdueshme dialoguese me të vërtetën. Dhe e vërteta nuk kumtohet gjithmonë nga amplifikatorët më të fuqishëm.
Ku është, vallë, liria nëse dinjiteti, vlera, çmuarja, nderimi i njeriut mund të maten lehtësisht, duke marrë parasysh idetë e tij politike dhe fetare?
