Qëllimi është “të bëjmë përsëri thirrjen për shenjtëri, duke u përpjekur ta mishërojmë atë në kontekstin aktual”.
THIRRJA PËR SHENJTËRI
A. Shumë njerëz të zakonshëm ishin në të vërtetë vendimtarë në ndryshimin e botës, të krishterëve martirizimi i të cilëve është tipik i kohës sonë. Shenjtëria po jeton misteret e jetës së Krishtit, “duke vdekur e ringjallur vazhdimisht me Të”, dhe riprodhimin e aspekteve të jetës së tij tokësore:
a. afërsia e saj me të margjinalizuarin;
b. varfëria e tij;
c. dashurinë e tij flijuese.
“Dhe lejo që [Shpirti] të formësojë në ty misterin personal që mund të pasqyrojë Jezu Krishtin në botën e sotme”.
B. Shenjtëria është po aq e ndryshme sa njerëzimi; Zoti ka në mendje një rrugëtim të veçantë për secilin besimtar, jo vetëm klerin, të shuguruarin ose ata që jetojnë një jetë soditëse. Jemi të gjithë të thirrur në shenjtëri duke jetuar me dashuri dhe duke i ofruar secilit dëshminë tonë, duke u kthyer çdo ditë nga Zoti. Përveç sfidave të mëdha, shenjtëria rritet me gjeste të vogla:
a. Refuzojnë të thërrasin;
b. Dëgjimi me durim dhe dashuri;
c. Thuaj një fjalë të mirë një personi të varfër.
Shenjtëria nuk ju bën më pak njerëzor, ndërkohë që është një takim midis dobësisë suaj dhe fuqisë së hirit të Zotit. Por ne kemi nevojë për momente vetmie dhe heshtjeje para Zotit, për t’u përballur me veten tonë të vërtetë dhe për të lënë të hyjë Zoti.
II: DY ARMIQ TË HOLLË TË SHENJTËRISË
Gnosticizmi dhe Pelagianizmi, dy “falsifikime të shenjtërisë”; heresitë e tilla propozojnë “një imantentizëm antropocentrik në mes të veshjes së të vërtetës katolike”.
Gnostikët nuk e kuptojnë se përsosmëria jonë matet me shkallën e bamirësisë sonë, jo me sasinë e të dhënave dhe njohurive. Zvogëlojnë Jezusin në një logjikë të ftohtë dhe të vështirë që kërkon të mbizotërojë gjithçka. Urtësia e vërtetë e krishterë nuk mund të jetë kurrë e ndarë nga mëshira ndaj të tjerëve!
Pelagianët modernë sugjerojnë se vullneti njerëzor është diçka e pastër, perfekte, e gjithëfuqishme, në të cilën shtohet hiri, ata nuk arrijnë të kuptojnë se në këtë jetë, dobësitë njerëzore nuk janë shëruar plotësisht dhe njëherë e përgjithmonë nga hiri. Hiri nuk na bën njerëz super, por na merr në zotërim dhe na transformon në mënyrë progresive. Kjo vetëm na lejon të bashkëpunojmë me përpjekjet tona në transformimin tonë progresiv.
Kur mbivlerësojnë vullnetin njerëzor dhe aftësitë e tyre, disa të krishterë mund të priren për një obsesion me ligjin; për një absorbim me përparësi sociale dhe politike; për një shqetësim të përpiktë për liturgjinë, për doktrinën dhe për prestigjin e Kishës; një kotësi në lidhje me aftësinë për të trajtuar çështjet praktike. Kjo e bën Ungjillin e thjeshtësisë, hijeshisë dhe shijes së saj, duke e zvogëluar atë në një projekt që lë disa hapje për funksionimin e hirit.
III: NË DRITËN E MËSUESIT
Bekimet janë përshkrimi që Jezusi i ka lënë në atë që nënkupton të jenë shenjtorë në jetën tonë të përditshme. Në këtë rast, “lumtur” dhe “bekuar” bëhen sinonime të “shenjtorit”.
Papa Françesku përshkruan secilën prej Bekimeve dhe ftesën e tyre, duke përfunduar kështu secilën pjesë:
• “Të jesh i varfër në zemër, kjo është shenjtëri”.
• “Të reagosh me përulësi, kjo është shenjtëri”.
• “Të dish të qash me të tjerët, kjo është shenjtëri.”
• “Të kërkosh drejtësi me uri dhe etje, kjo është shenjtëri”.
• “Të shohësh dhe të veprosh me mëshirë, kjo është shenjtëri”.
• “Mbajtja e zemrës pastër nga çdo gjë që bën pis dashurinë, kjo është shenjtëri”.
• “Mbjellja e paqes rreth nesh, kjo është shenjtëri”.
• “Të pranosh çdo ditë rrugën e Ungjillit pavarësisht problemeve, kjo është shenjtëri”.
Zoti na e ka bërë të qartë se shenjtëria nuk mund të kuptohet ose të jetohet veç e veç nga nevojat e tij. Ideologjitë mashtruese mund të nxisin nga njëra anë që të ndajnë këto nevoja të Ungjillit nga marrëdhënia e tyre personale me Zotin, në mënyrë që krishtërimi të bëhet një lloj OJQ-je i zhveshur nga ndriçimi mistik aq evident në jetën e shenjtorëve. Për shembull, mbrojtja e të pafajshmëve që nuk kanë lindur, duhet të jetë e qartë, e vendosur dhe e pasionuar, sepse atje është dinjiteti i jetës njerëzore, gjithmonë i shenjtë dhe dashuria e zjarrtë për çdo person përtej zhvillimit të tij. Por “po aq e shenjtë” është jeta e të varfërve, e të përjashtuarve, e të shfajësuarve, e të braktisurve; në eutanazinë e fshehtë të sëmundjes së të moshuarve; viktima të trafikimit dhe forma të reja të skllavërisë.
IV: DISA KARAKTERISTIKA TË SHENJTËRISË NË BOTËN AKTUALE
Disa aspekte të thirrjes për shenjtëri në formën e “pesë manifestimeve të mëdha të dashurisë për Zotin dhe të afërmin që e konsideroj të një rëndësie të veçantë për shkak të disa kufizimeve të kulturës së sotme”.
Mbështetje, durim
Forca e brendshme, e themeluar në Zot, që bën një dëshmi për qëndrueshmëri të mundshme në të mirë. Është e nevojshme të luftojmë dhe të qëndrojmë roje kundër prirjeve tona agresive dhe egocentrike: Të krishterët “mund të marrin pjesë në rrjete të dhunës verbale përmes internetit dhe hapësirave të ndryshme ambicioze të shkëmbimit dixhital.” Ndonjëherë, duke pretenduar të mbrojmë urdhërime të tjera, kalojmë krejtësisht në tetë: “Mos thuaj dëshmi të rreme” kështu shkatërron imazhin e të tjerëve pa mëshirë. “Nuk është mirë që ne të shohim nga lart poshtë dhe të presim vazhdimisht të japim mësime. Rruga e shenjtërisë do të thotë të suportosh “poshtërimet e përditshme”; Ky qëndrim “presupozon një zemër të qetë nga Krishti, i lirë nga agresioni që rrjedh nga një unë tepër i madh”.
Gëzim dhe ndjenjë humori
Shenjtori është i aftë të jetojë me gëzim dhe ndjenjë humori. Pa humbur realizmin, ai ndriçon të tjerët me një frymë pozitive plot shpresë. Gjendja e keqe nuk është shenjë e shenjtërisë. Individualizmi dhe konsumizmi nuk mund të ofrojnë gëzim të vërtetë; konsumizmi vetëm shton peshë në zemër.
Guxim dhe entuziazëm
Shenjtëria është parresia: është një impuls ungjillizues që lë një shenjë në këtë botë. “Guximi dhe kurajo apostolik përbëjnë misionin.” Jezusi na paraprin në zemrat e vëllezërve dhe motrave tona, në mishin e tyre të plagosur, në problemet e tyre, në dëshpërimin e tyre të thellë. Më shumë se burokratë dhe zyrtarë, Kisha ka nevojë për misionarë të pasionuar që janë entuziastë për komunikimin e jetës së vërtetë. Shenjtorët befasojnë, zhvendosin, sepse jeta e tyre na bën thirrje për të dalë nga mediokriteti i qetë dhe anestezizues.
Në komunitet
Rruga për shenjtëri është një udhëtim për t’u jetuar jashtë komunitetit. Kjo gjithashtu shkakton përvoja autentike dhe të përbashkëta mistike. Sidoqoftë, këto përvoja janë më pak të shpeshta dhe më të rëndësishme sesa gjërat e vogla të përditshme. Ndonjëherë, mes këtyre detajeve të vogla, na u është dhënë përvoja ngushëlluese e Zotit.
Në lutje të vazhdueshme
Për çdo dishepull është thelbësore që të jesh me Mësuesin, ta dëgjosh, të mësosh prej tij gjithmonë. Zoti derdh në historinë tonë të jetës, kështu që lutja jonë është e mbushur me kujtime. Shikoni historinë tuaj kur luteni dhe do të gjeni në të aq shumë mëshirë. Të lutesh është një shprehje e zemrës që i beson Zotit, i cili e di se ai nuk mund ta bëjë atë vetëm. Lutja e pyetjes shpesh siguron zemrën dhe na ndihmon të ecim përpara me shpresë. Lutja e ndërmjetësimit është një akt besimi në Zot dhe njëkohësisht një shprehje dashurie për fqinjët. Në Eukaristi, Fjala arrin efikasitetin e saj maksimal, sepse është prania e vërtetë e Atij që është Fjala e gjallë.
V: MBROJTJA, MBIKËQYRJA DHE DISKRETIMI
I Keqi është i pranishëm nga rreshtat e parë të shkrimeve të shenjta. Ne nuk duhet ta zvogëlojmë djallin në një mit, një figurë simbolike apo një ide, në mënyrë që të mos e ulim rolin dhe të përfundojmë më shumë të pambrojtur. Udhëtimi ynë drejt shenjtërisë është një betejë e vazhdueshme për të cilën Zoti na ka pajisur me lutje, me fjalën e Zotit, kremtimin e Meshës, adhurimin eukaristik, Pajtimin Sakramental, veprat e bamirësisë. Si të dimë nëse diçka vjen nga Shpirti i Shenjtë ose nëse vjen nga shpirti i botës ose nga shpirti i djallit? Nëpërmjet dallimit, i cili dallon mes inteligjencës dhe sensit të përbashkët. Dhurata e dallimit është edhe më e domosdoshme sot, sepse bashkëkohësi propozon mundësi të ndryshme të zbavitjes, të gjithë në mënyrë të barabartë të vlefshme dhe të mira. Dallimi është një hir, por kërkon vendim për të dëgjuar: Zoti, të tjerët, vetë realiteti që është gjithmonë sfidë në mënyra të reja.
Ne kemi nevojë për heshtje dhe lutje të zgjatur për të perceptuar gjuhën e Zotit, për të interpretuar kuptimin e vërtetë të frymëzimeve që ne mendojmë se kemi marrë, për të qetësuar ankthet dhe për të bashkuar gjithë ekzistencën tonë në dritën e Zotit. Ky qëndrim i dëgjimit nënkupton bindjen ndaj Ungjillit, në Magjisterin, duke u përpjekur të gjejë në thesarin e Kishës atë që mund të jetë më e frytshme për sot e shpëtimit. Zoti na pyet gjithçka dhe Ai na jep gjithçka. Zoti nuk hyn në jetën tonë për t’i ndryshuar ato, por përkundrazi për t’i sjellë ato në përfundim.
Shpirti i Shenjtë duhet të futë në ne një dëshirë intensive për të qenë shenjtorë për lavdinë më të madhe të Zotit dhe për të inkurajuar njëri-tjetrin në këtë drejtim. Pra, ne do të ndajmë një lumturi që bota nuk mund të na largojë.
